Rozdział 12

Mogę pytać sama siebie dlaczego ryczałam. Nie wiem. Może jestem zbyt uczuciowa i wszystko przeżywam mocniej niż inni. Albo po prostu musiałam się wypłakać? Nie wiem do cholery! Każdy ma lepsze i gorsze dni!

Nie chcę żeby Harry wyjeżdżał…Nie chcę tego z całego serca. Za bardzo się przyzwyczaiłam że chłopcy są blisko mnie. Nie mam tu nikogo oprócz nich. Koledzy z pracy i sąsiedzi to nie to samo. Z nimi nie da się pogadać, pośmiać... 1D są mi tutaj najbliżsi… Od miesiąca nie spędzam czasu z nikim innym jak z nimi… Jak wyjadą to w ogóle nie wiem co zrobię…

Do pokoju wszedł Zayn. Usiadł obok mnie i zaczął gładzić po włosach.

-To nic nie da.-rzekłam przez łzy.

Odsunął rękę i powiedział:

-Chodź do nas! Nie będziesz tu siedziała sama i płakała do cholery! Coś na to poradzimy!

Złapał mnie za rękę i pociągnął. Spadłam z łózka. Tak Malik idioto, ciągnij mnie tak żebyś mi ręce powyrywał!

-Nigdzie nie idę zostaw mnie!-tarzałam się po podłodze i próbowałam oswobodzić się z jego uścisku .

-O nie, nie,  nie! Jak sama nie pójdziesz to cię zaniosę!

-Ha! To na pewno ci się nie uda!

-Jesteś tego taka pewna?

-Takkk… znaczy nie…

Zayn rozłożył ręce tak jakby chciał mnie złapać, ale ja byłam sprytniejsza i przeturlałam się pod łóżko.

-WTF?! Co ty zrobiłaś?!

-No schowałam się pod łóżko nie widzisz?!

-No właśnie widzę, ale dlaczego?!

-Bo nie chcę z tobą iść?! Chce tu być sama!

-Dobra! Nie to nie! Będziesz coś chciała!

Wyszedł i trzasnął drzwiami. Wyczołgałam się spod łóżka i stanęłam obok okna. Popatrzyłam na ten piękny widok. London Eye kręcił się powoli, ludzie przechadzali się ulicami, piętrowe autobusy spieszyły na kolejne przystanki, a ja co? Ryczałam jak ta głupia zaglądając przez firankę. Wiem jestem popierdolona. On mówi że mnie kocha, a ja płaczę. Boje się że mnie rzuci. Złamie serce. Nie chcę przeżywać tego po raz kolejny…

Usłyszałam dźwięk otwierających się drzwi. Odwróciłam się i zobaczyłam całą piątkę. Weszli do pokoju i ustawili się w rzędzie.

-Na prawdę nie możemy nic zrobić. To nie nasza wina. – powiedział Liam i usiadł obok mnie.

-Nie martwcie się mną. Nie możecie zawieźć fanów. Jedźcie. Poradzę sobie! - próbowałam wymusić chociaż mały uśmiech.

Styles podszedł do mnie i kucnął opierając się na moich kolanach.

-Wiem że to dla ciebie trudne. Jesteśmy ze sobą tak krótko, a już się rozstajemy . Przepraszam cię. Nie możemy tego odwołać! Uwierz mi. Naprawdę nikogo innego sobie nie znajdę! Ty jesteś moją jedyną!

Spojrzałam na niego . Ja zwykle uśmiech od ucha do ucha. Zaufam mu. Jeżeli mnie zrani to ja mu się odpłacę bez zastanowienia. Zobaczymy czy to co mówi jest prawdą.

-Dobra. Jedźcie sobie w tą trasę ja na ciebie poczekam.- rzekłam i uśmiechnęłam się już bez przymusu.

-No to dobrze. Będę do ciebie dzwonił. Często, bardzo często. Co najmniej 10 razy dziennie!

-Dobra nie przesadzaj! Raz dziennie wystarczy!

-Nie ma mowy! Musze cię często słyszeć!-

-No dobra jak tam chcesz!

Wróciliśmy znów wszyscy do salonu i zasiedliśmy przed telewizorem.

~~*~~*~~*~~*~~*~~

*2 tygodnie później*

Dzisiaj chłopcy wyjeżdżają. Zrozumiałam że Harry naprawdę mnie kocha. Przez ostatnie dni traktował mnie jak jakąś księżniczkę. Zabierał mnie do restauracji na romantyczne kolacje,  spacery,  przytulał i całował. Tego właśnie mi brakowało w poprzednich związkach. Chciałam mieć takiego chłopaka, który będzie mnie kochał całym sobą. Ten chłopak jest cudowny...

-Kochanie! Pomożesz mi się spakować? Naprawdę nie jestem w tym dobry, zawsze ktoś mi w tym pomagał…-rzekł wyciągając walizki spod łóżka.

-Ktoś to znaczy mama?-zapytałam.

-Nie… to znaczy tak. No, ale co? To źle?

-Nie! Jasne że nie syneczku mamusi!

-Ej no weź! To źle że jestem blisko ze swoją mamą?

-Nie, nie jasne że nie! Dawaj te walizki! Już ci pomagam!

Powyciągał wszystkie ubrania z szafek i położył je na łóżku. Tym sposobem całe łóżko było zakryte. Tyle ciuchów to ja jeszcze nie widziałam, nawet u żadnej koleżanki. Sama nawet nie miałam tyle ubrań…

-Po co ci tyle koszulek i par spodni? Przecież i tak chodzisz w jednym!-powiedziałam przebierając w stercie rzeczy.

-No niby tak, ale mam taką wadę, że jak coś mi się spodoba to musze to mieć. Tak właśnie pojawiają się w mojej szafie rzeczy których nawet nie noszę.

-Dobra to nie ważne. Będziesz mi podawał rzeczy, a ja je będę wkładać do walizek.

-Tak jest szefowo!- zakrzyknął i zaczął podawać ciuchy.

Po jakiejś godzinie walizki były już spakowane i stały pod drzwiami. Harry przytulił mnie do siebie mocno i pocałował namiętnie.

Ktoś zapukał do drzwi.

-Proszę!-krzyknęliśmy jednocześnie.

Do pokoju wszedł Lou.

-No zakochani musimy już jechać. Bus stoi na dole i na nas czeka!

Wzięłam telefon i założyłam buty. Chłopak złapał mnie za rękę i zjechaliśmy windą na dół.

Gdy dojechaliśmy na lotnisko to już byli tam Paul, Eleanor i Danielle.  Najpierw pożegnałam z Liamem, Niallem, Louisem i Zaynem, a na końcu przyszedł czas na Loczka. Łzy zaczęły mi płynąć po policzku. Wtuliłam głowę w jego ramię i mocno go przytuliłam.

-Będę tęsknił- rzekł i pocałował mnie w usta.

Spojrzałam mu głęboko w oczy. Chociaż ledwo co go widziałam, bo miałam łzy w oczach to ujrzałam znów jego piękny uśmiech.

-Ja też kochanie. Kocham cię.

Tak.... powiedziałam te słowa i jestem z tego dumna, Pierwszy raz powiedziałam to swojemu chłopakowi.  Nigdy wcześniej nie czułam czegoś takiego. To było wspaniałe.

-Ja też cię kocham.

Przytulaliśmy się dłuższą chwile. Nie chciałam przerywać tego momentu. Chciałam żeby trwał wiecznie, ale ktoś jednak musiał nas przeszkodzić…

-Dobra! Musimy lecieć dość tych uścisków!-powiedział Paul poganiając chłopców żeby szli dalej.

Pocałowaliśmy się ostatni, raz pomachałyśmy  razem z El i Dan swoim chłopakom i cała 6 zniknęła w tunelu, który prowadził do  odprawy.

Zamówiłyśmy sobie taksówki i każda z nas wróciła do siebie.

_______________________________________
Dziękuję wam za wszystkie wejścia na mojego bloga ;) a także dziękuje za komentarze ;) naprawdę to wiele dla mnie znaczy! ♥

CZYTASZ=KOMENTUJESZ ♥